Opowieści o małych pyrkach

Wierzyć się nie chce, ale mam na stanie takiego poważnego faceta. Lat czternaście. Przecież przed chwilą zaledwie był malutkim chudziutkim niemowlaczkiem, chwilę później rozczulającym małym chłopczykiem a tu nie wiadomo kiedy urosło mi chłopię i mnie nawet przerosło.
Fajną kurtkę, która dostał w prezencie zaklepałam sobie, jak wyrośnie (a mam niejasne przeczucie, że nastąpi to raczej szybciej niż później).
Świetny z niego chłopak!!!

Kuba bądź zawsze szczęśliwy, niech Ci się udaje zrealizować to, co sobie postanowiłeś.
Bardzo Cię kocham mój Synku!!!

Wiosna to dla nas zdecydowanie czas ogrodowy i weekendy spędzamy grzebiąc w ziemi. Grzebiemy, grzebiemy a końca nie widać i ciągle wyrasta to co nie powinno (znaczy chwasty) a nie rośnie to co ma (bo nie zdążyłam czegoś wysiać, posadzić itp.).
Ostatniej soboty odpuściliśmy sobie ogrodnictwo i ruszyliśmy do Rogoźna, gdzie po wielu latach wreszcie udało nam się zrealizować plan spływu kajakowego. Dziewczyny z tatą w kajaku a ja z Kubą.
Momenty były :-) zwłaszcza jak całkiem blisko od startu nasz kajak zaklinował się w poprzek rzeki, w miejscu, w którym było naprawdę głęboko. Wspólnymi siłami daliśmy radę, choć w trakcie operacji Kuba zaliczył ode mnie cios wiosłem w głowę. Julka się przejęła i zamilkła na dłuższy czas. Ci co ją znają to wiedzą, że to się naprawdę prawie nigdy nie dzieje.
W międzyczasie zaliczyliśmy solidny, choć krótki deszcz, ale już w słońcu przybijaliśmy do młyna w Jaraczu.
Było super i na pewno nie jeden raz jeszcze się wybierzemy i powtórzymy akcję, na Wełnie albo gdzieś indziej.
Zdjęć nie ma, bo przezornie nie wzięłam sprzętu. Wywrotki nie było, ale na dnie kajaka woda po akcji stała.
Wielkie dzięki dla naszych doświadczonych kajakowo przyjaciół, którzy podpowiedzieli nam cobyśmy zabrali ze sobą rowerowe rękawiczki. Bąbli na dłoniach brak.