Opowieści o małych pyrkach

Upały nad morzem nie przeszkadzają, mało tego, upały nad morzem są przez nas mile widziane. Temperatura powietrza stopni trzydzieści i trzy oraz morza dwadzieścia pięć to na plaży stan idealny.
O ile Kuba i Maja mieli juz wczesniej okazję korzystać z wielkiej piaskownicy, dla Julianny jest to tak naprawdę pierwszy na serio pobyt nad morzem, bo rok temu niemowlęciem bedąc łapki tylko w piach wkładała, jak rodzice odwrócili wzrok. W tym sezonie przebojem jest plywanie w kółku z takimi majtami, zabezpieczającymi przed wyślizgnięciem się smukłego dziewczęcia oraz dryfowanie na materacu.
Słownictwo też się poszerzylo: jest "babela" (czyli babka z piachu niszczona w ułamku sekundy), jest "pala" (czyli fala, na której się świetnie "guju-guju" (czyli huśta) i byl jeszcze "guja", czyli wujek, który juz niestety wyjechał razem z ciocią (tu wymowa jak najbardziej prawidłowa).
Jula po plazowych kamieniach porusza się wyginając z gracją swe 18-sto miesięczne ciało, stąd najnowsze przezwisko "Galaretka" (autorstwa wuja, czyli guja Igora).
Jesli nie korzystamy z atrakcji plażowych to wzywa nas las i tamtejsza zwierzyna drobna, starszaki przeżywają właśnie fascynację malutkimi żabkami, a także żukami, mrówkami. Tylko osy nie zyskały zwolenników, przeszkadzając nam we wszystkich posiłkach na świeżym powietrzu.
Dzisiaj Julianna zadebiutowała jako pasażer rowerowy, wybyli z tatą i Kubą na wycieczkę rowerową. Maja została z dziewczynami i ich sprawami lalkowymi.
Jutro w związku z prognozami planujemy wycieczkę na wydmy, w zeszłym roku byliśmy zachwyceni i obiecaliśmy sobie powtórkę.
I tak minał juz ponad tydzień pyrkowych wakacji nad morzem :-)), na szczęście przed nami jeszcze prawie dwa tygodnie błogiego lenistwa.

Hasło na dziś brzmi: jutro.
Bowiem jutro zaczynaja się nasze wakacje. Już się nie mogę doczekać szumu fal, biegania boso po cieplym piasku, rybek w smażalni i lasu za płotem.
Nie tylko ja... są tacy, co z wrażenia zasnąć nie mogli...
Jak zwykle jestem w szoku ile może pomieścić bagaznik w samochodzie, jutro jeszcze doczepimy na tył rowery i wózek no i w drogę :-)

Przyznam się szczerze, że pod względem jedzenia moich dzieci nie należę do osob nadmiernie się zamartwiających poziomem ich apetytu. Są zdrowe, aktywne, a że ich menu nie jest zyt bogate. Cóż trudno, trzeba przeżyć.
W czasach przedszkola sprawa była prosta: Majka i Kuba tam zaliczali obiad, Julianna w tym czasie korzystała z uprzejmości producentów obiadków dla dzieci, ja mogłam gotować, to na co miałam ochotę, np. dania kuchni azjatyckiej, po ktorych zieje się ogniem niczym smok wawelski.
Sprawy się pokomplikowały wraz z nastaniem ery bezprzedszkolnej oraz odmową spożywania środków spożywczych ze słoiczków przez najmłodszą latorośl oraz upały i moja niechęć do działań kulinarnych.
Weźmy na ten przykład wczorajszy obiad: ziemniaki, fasolka szparagowa, jajko sadzone plus kefirek. Typowy zestaw na upalny dzionek.
A co zjadły moje dzieci?
Dziecko najstarsze: 6 z 10 kupionych na potrzeby kolacji ogórków małosolnych.
Dziecko średnie: 1 ziemniak i 1/2 surowej marchewki.
Dziecko najmłodsze: matczyny deser, czyli miseczkę czerwonych porzeczek z jagodami i malinami.
A dzisiaj znowu stoję w obliczu pytania, co wrzucić do gara...

...czyli co mówi do nas Julianna mając 18 miesięcy.
Mama (wiadomo), taka (tata), baba (babcia), dziadzia (dziadek), jaja (Maja), uuba (Kuba), juja (jula), meniam (czyli wszystko, co związane z jedzeniem), piciu (picie), guju-guju (huśtawka), fafa (żyrafa), lewa (lew), alo (telefon), kak (tak), nie (wiadomo; to najbardziej ulubione ostatnio słowo).

Nie powiem, żebym była jakoś specjalnie entuzjastycznie nastawiona do przebywania trójki dzieci w domu od rana do wieczora w towarzystwie tropikalnych temperatur. Liczę z niecierpliwością dni do wyjazdu nad morze i tylko to trzyma mnie przy życiu.
Nie jest łatwo, bo w czasie, gdy Julka sypia zwykłam zajmować się sprzątaniem, gotowaniem obiadu, albo po prostu miałam małą chwilkę dla siebie. Teraz jak Jula śpi jestem rozrywana pomiędzy: "poczytaj mi", "posłuchaj, jak czytam", "zagraj ze mną w Dżunglę", "ja nie chcę w to grać, ja chcę w Farmę" a próbą zajmowania się normalnymi domowymi sprawami.
Na szczęście odkryłam w pobliskiej bibliotece zajęcia w ramach "Lato z książką" i przez dwie godziny dwa razy w tygodniu Kuba z Mają szaleją gdzie indziej :-)
Poza tym po długich poszukiwaniach w bliższej i dalszej okolicy znaleźlismy plac zabaw, który jest w miarę bezpieczny dla Julki i znajdują się tam sprzęty, które ja interesują.
Teoretycznie mogłabym pojechać z nimi gdzieś nad jezioro, ale w praktyce nie byłby chyba najlepszy pomysł.
Ja chcę już nad morze...nad morze...nad morze...

czyli 18 miesięcy i jeden dzień Julianny.
Stan na dzień dzisiejszy, rok temu miałam w domu półrocznego siedzącego dzidziusia, pół roku temu stawiające coraz pewniejsze kroki malutkie roczne dziecko. Dziś mam w domu małe tornado wspinające się na wszystko, co się da, ściągajace ze stołu, uciekające mi na spacerach, namiętnie pozerajace maliny, porzeczki z krzaczka (z łodyzkami!), jagody i arbuzy.
Za pół roku dwuletnia dziewczynka, jaka wtedy będzie?
Jak na razie jest to dziecko, które wymaga ode mnie najwięcej swoją ogromną aktywnością, o którego bezpieczeństwo najbardziej drżę...

A wszyscy myślą, że to takie niewiniątko...

Weekend spedziliśmy w mieście nad szeroką rzeką, czyli w Płocku. Było gorąco, więc wykorzystywaliśmy wszelkie metody, aby się ochłodzić. Były wielkie zakupy kilkunastu litrów napojów chłodzących, aby nawadniać się od wewnątrz.
Były spacery z widokiem na Wisłę, były absolutne szaleństwa na rynku przy fontannie. Efekty oczywiście bardzo mokre, sukienki dziewczynek można było wykręcać. Julianna zachwycona. Poza tym było działkowe grillowanie oraz podlewanie ogródka i siebie przy pomocy węża ogrodowego i konewek sztuk dwóch.
No i spacer nad jezioro, gdzie Julka zaliczyła pierwszą w życiu kąpiel w tak dużym zbiorniku wodnym. Kąpiel totalną, bo wbiegała do wody jak szalona i padała na twarz. Musiałam ją szybko podnosić.
Teraz pozostaje nam w mieście zgrzewka mineralki i wanna pełna wody, bo upały podobno jeszcze nie odpuszczą w najbliższym czasie. Wyprawa nad jezioro w wersji ja plus troje nie wydaje mi się jakoś bardzo atrakcyjna, zwłaszcza po tym, co pokazała najmłodsza latorośl.

Był kiedyś taki film z Winoną Ryder o kobietach, które szyły patchwork i przy tym wspominały swoją młodość, miłosne rozterki i dramaty. Jeśli dobrze pamiętam, tytuł został przetłumaczony jako "Skrawki życia".
Gdy patrzę na dzieci też chciałabym zapamiętać, utrwalić te skrawki ich dzieciństwa, naszego życia w tym właśnie momencie.

A oto dwa skrawki ze soboty:
Jesteśmy w Biskupinie, idziemy po chodniku ułożonym z desek. Deski koślawe, więc rozpedzona Julka co chwilę się potyka. Jarek mówi do niej: "Jula patrz pod nogi" na co Julka siada i dokładnie ogląda sobie podeszwy sandałków.

Scenka numer dwa na parkingu.
W sytuacji gdy młodzi za bardzo się rozbrykają i nie słuchają, mamy zwyczaj odliczać: raz, dwa, trzy. Gdzie po trzy nie ma już żartów.
W samochodzie na przednich siedzeniach siedzą Kuba i Majka i rozpracowują guziczki (radio, światła, wycieraczki etc.), przed samochodem usiłujemy z Jarkiem zmienić Julce pieluchę, ale ta ciągle ucieka nam z gołym tyłkiem.
Następuje odliczanie: "Raz, dwa trzy" na co z wnętrza samochodu dobiega głośny okrzyk: "Kto?"

...czyli sobota w podróży.
Najpierw miał być spływ kajakowy, po pierwszym entuzjazmie dotarło do mnie, że niektórzy będą sobie spływać, ale mnie przyjdzie czekac na chłopaków na brzegu i zapał nieco mi stopniał. Okazało się jednak, ze większej ekipy nie udało się zmontować, więc pierwszą wakacyjną sobote musimy sobie sami jakoś zorganizować.
No i ruszyliśmy Szlakiem Piastowskim, wychodząc z załozenia, że "cudze chwalicie...".
Po krótkiej wizycie roboczej u rodziny w Gnieźnie ruszylismy do Biskupina, gdzie nieco się rozczarowalismy, bo większość chałup była pozamykana, natomiast na tym, co było zaprezentowane chciano zarobić maksymalnie. Dziecko mogło pobawić się kulką gliny za jedyne 5 zł, bez wypalania.
Większą atrakcją okazało się podziwianie pociągu wąskotorowego, który kursuje do Wenecji :-).
W drodze do Poznania przejechaliśmy także przez Rzym (oczywiście musielismy zrobić sobie zdjęcie pod tablicą z nazwą tej wsi). Wstąpiliśmy też na pola Lednickie pokazać dzieciom Wielką Bramę-Rybę.
Wróciliśmy do domu opaleni i pełni wrażeń z 2 kilogramami czeresni kupionych po drodze.
Już planujemy wyprawę na najbliższy weekend...jedziemy do Płocka :-)