Opowieści o małych pyrkach

Jula ostatnio strasznie się rozgadała.
Uwielbia znowu (bo jżz to przerabialiśmy jakis czas temu)zrzucać siebie odzież.
Na pytanie "Julka, gdzie masz skarpety?"odpowiada z szelmowskim uśmiechem "Nigdzie".
Zdania są już zdecydowanie rozbudowane"Ja mamę kapu-kapu tą gogą"informuje towarzystwo po kąpieli.
Najlepsze jednak monologi wygłasza wieczorem w łóżeczku: "Lalu tać ja goła. Lala stoi i taci. O lala płacie, lala nie płać. Lalu boli? Co boli? Goga boli? Lalu bam? Nie pać, ja citam ci lalu. O Nodim ci citam. Pij lalu aaa. Piesiu oć, piesiu tu mas piciu, pij piesiu".
I jeszcze okrzyk wzywający rodzeństwo na śniadanie/obiad/kolację "Dzieci meniam meniam"

...którzy nie dostali ode mnie w tym roku świątecznych życzeń.
W planie była tradycyjna kartka w necie z dzieciakami w czerwieni, w mikołajowych czapkach. Niestety w planach był także remont kuchni i to on okazał się priorytetem. Nawet gdybym potrafiła robic takie cuda jak mój mąż w photoshopie i innych programach nie dałabym rady. W ostatnim tygodniu najwcześniej chodziłam spać o pół do drugiej (o czwartej też się zdarzało). Remontu nie skończyliśmy, ale udało się częściowo uruchomić kuchnię (bez zlewu, ale za to ze zmywarką, niepodłączony okap nadal jest w kartonie w centralnym miejscu pokoju i owinięty w czerwoną bibułkę udaje stolik pod choinkę.
Z moich osiągnięć kulinarnych ostatnich dni to mogę się pochwalić spalonymi dwoma blachami piernika i totalnie sknoconym nadzieniem do uszek, za to makowiec wyciągany z pieca o trzeciej rano już w Wigilię udał się wyjątkowo.

Było pięknie i nastrojowo, dzieciaki przeszczęśliwe, a dla nas szczęście patrzeć w te błyszczące radością oczy.
Po raz pierwszy Kuba czytał fragment Ewangelii o Bożym Narodzeniu...łza się w oku kręciła.

Mam nadzieję, że wszyscy, do których me życzenia nie dotarły nie gniewają się na mnie...byliście w moich myślach.
Mam nadzieję, że mieliście szczęśliwe i dobre Święta...

Normalnie mnie wzięło. Wczoraj ogladałam na straganach z rękodziełem anioły i aniołki. Zapragnęłam swoje własne i o 22:10 zaczęłam dłubać w soli, mace i wodzie. Wyszło mi aniołów sześć. Do późnej nocy buczał piekarnik, bo zaczęlam je suszyć.
Oczywiście dziś rano, jak dzieciaki zobaczyły zastęp aniołów też postanowiły pogrzebać w masie solnej i mamy teraz gwiazdki, serduszka, rybki na choinkę.
Teraz trzeba to wszystko solidnie wysuszyć a potem będzie malowanie.
Może jeszcze aniołów dorobię, bo strasznie mi się ta zabawa spodobała.

Tak wyglądała Majkowa najukochańsza, najwspanialsza, najlepsza na świecie, najpiekniejsza Ziuta.

Dramat straszliwy!!!
Ukochana szmaciana lalka Majki, która cały zeszły rok dzielnie chodziła z nią do przedszkola (w najmłodszej grupie przytulankę mozna było nosić codziennie) a w tym roku tylko w zabawkowy dzień piątkowy.
Najprawdopodobniej, gdy wracaliśmy w niedzielę wieczorem z parkingu Maja musiała ją gdzieś upuścić, było ciemno i nie zauważyliśmy.
W samochodzie nie ma, od znajomych Majka wychodziła zdecydowanie z Ziutą. Dom przeszukany. Jedyna nadzieja, że Julka gdzieś podprowadziła i wcisnęła.
Tymczasem łzy ocieram, pocieszam, pocieszam, choć samej mi smutno. Wiem, ile dla Majki znaczyła ta lala. Wyjątkowo uroczy egzemplarz to był.

Zdawało mi się, że jestem siłą spokoju i większość spraw mam pod kontrolą (oprócz tego, czego kontrolować nie mogę).
Wszystko zaplanowane i poukładane: umyć, posprzatać, tu upiec, temu dokupic prezent, pojechać z miejsca A do miejsca B, dotrzeć tam punktualnie.
Do tego budować w sobie i w otoczeniu (pomimo wszystko) atmosferę zbliżających się Świąt.
Chyba się zapedziłam...
Mycie jednego okna z remontowego brudu zajęło mi tyle czasu ile przewidywałam na trzy okna.
Samochód, który miał mnie zawozić tam, gdzie na nogach niekoniecznie odmówił współpracy i nowiutki akumulator dwa razy zakręcił i to było wszystko.
Maja przywlokła z przedszkola wirusa zajmującego, który goni ją do toalety.
Na szczęscie znosi to dzielnie.
"Krok po kroczku idą Święta..."

I to nawet nie raz. Pierwszy raz ciemną nocą. Ślady jego bytności znajdowały się w okolicach butów (na szczęscie nie próbował upychać książek w jesiennym obuwiu). Wzbudził oczywiście wielką radość i szykowanie do instytucji szkolno-przedszkolnych przebiegało zdecydowanie mało sprawnie.
Po ósmej rano pojawił się Święty Mikołaj w stroju biskupim w szkolnych progach i na lekcjach rozdawał słodycze. Smakołyki pozostawił też w przedszkolu. Pracowity gość, nie ma co. Ale mnie chyba nie lubi, albo nie byłam grzeczna, bo ja dziś dostałam w prezencie migrenę gigant. Ucichła dopiero niedawno po solidnej dawce prochów.

Pamiętam z dzieciństwa, z czasów, gdy w sklepach tylko ocet, kalendarz adwentowy z Niemiec z czekoladkami ukrytymi pod ponumerowanymi okienkami, który ktoś przywiózł mi w prezencie.
Teraz w każdym sklepie wybór kalendarzy z czekoladkami jest ogromny, co z tego, skoro dzieciaki jeść czekolady nie mogą, bo mają uczulenie. Chciałam zrobić sama kalendarz, ale nie znalazłam tyle czasu i samozaparcia, aby wyprodukować kalendarz razy trzy a poza tym wymysleć, co powkładać w kieszonki i żeby to nie były słodycze.
Pomysł jest inny, na razie nie dotyczy Julianny, ale myslę, że jej to nie robi a być może stanie się tradycją rodzinną.
Nasz kalendarz adwentowy jest czytany: zaczeliśmy właśnie lekturę Tajemnicy Bożego Narodzenia Josteina Gaardera, codziennie opowieść na jeden dzień, skończymy w Wigilię.
Poza tym dziś zostały wyprodukowane dwa lampiony na roraty, są błyszczące tak jak wykonawcy i najbliższa okolica. Brokat jest wszędzie.