Różowe okulary

Dochodzę do wniosku, że 4 lata to najcudowniejszy wiek dziecka.
Miałam już wyrzuty sumienia, że jestem taka zakręcona na punkcie Emilki. No momentami zwyczajnie mam ochotę ją zjeść. Jest słodka, kochana, przemądrzała... cofnęłam się dzisiaj na blogu i poczytałam, jak to w 2004 roku było, kiedy Ela miała prawie 4 lata i zaczynała przedszkole. No i oczy ze zdumienia przetarłam. Ja byłam wtedy równie zakręcona na punkcie Eli jak teraz mam z Emilką.
A już zaczynałam się zastanawiać, czy wszystko ze mną jest ok, bo Ela ostatnio trochę z boku jest. Dużo mniej czasu jej poświęcam.
Na pewno Ela mnie mniej potrzebuje. Częściej sama sobie czas wypełnia, łapie książki i czyta. A Emilce ciągle jestem potrzebna i chciałabym, żeby to trwało jak najdłużej.
Jakoś nie mogę sobie wyobrazić, że jeszcze tylko ten rok i następny w przedszkolu i Emilka będzie już pierwszakiem. Nie zgadzam się na to!

Ela nie jest już jedynaczką od ponad 4 lat, złości się kiedy mówię do niej pingwinku a z półek poznikały wszystkie pluszowe pingwiny.
Chyba już dawno powinnam zmienić nazwę bloga z Przygód Pingwinka na jakąś inną.
Różowe okulary są może mało oryginalną nazwą, ale mi osobiście kojarzą się nie tylko z oglądaniem świata w różowych kolorach.
Mimo noszenia różowych okularów nie zawsze jest różowo, chociaż bardzo bym chciała, żeby wystarczyło założyć na nos takie okulary i żeby dzięki temu problemy znikały :-)

Nie mogę dodać aktualnego zdjęcia do bloga :(
Ale mogę podrzucić link do moich kolorowych wakacyjnych dziewczyn: http://imageshack.us/photo/my-images/825/kolazo.jpg/

Emilka: Mamo ten pan jest strażakiem a kim jest mój tato?
Ja: No jak to, nie wiesz czym się tatuś zajmuje? No na komputerach się zna, często je naprawia...
Emi: aaaa... naprawnikiem jest!

Leżymy z Emilką w łóżku i rozmawiamy:
Emilka: mamo a pamiętasz tą fontannę do której wrzucałam pieniążki i myślałam marzenie?
ja: pamiętam
Emi: ja sobie pomyślałam, żebyś była dla mnie miła...
ja: to ja byłam dla ciebie wtedy niemiła?
Emi: tak, kazałaś mi jeść zupę a ja nie chciałam... ale i tak cię kocham

Z taką częstotliwością piszę tego bloga, że może powinnam dać sobie spokój?

Przed rozpoczęciem tego roku szkolnego chyba mnie mocniej (i częściej) bolał żołądek niż Elę. Dużo zmian Elę czeka. Nowa klasa (stara została rozwiązana i podzielona na pół między dwie inne), nowe nauczycielki. Mocno mnie martwi jak przebiegnie ta adaptacja.
Pierwsze relacje nie są zbyt optymistyczne. Koledzy ze zgranej już klasy ignorują nowe koleżanki (do tej klasy trafiły same dziewczynki ze starej klasy Eli).
Postanowiłam sobie, że cierpliwie poczekam tydzień, codziennie będę wyduszać od Eli jak najwięcej szczegółów egzystencji po zmianach a potem rozpocznę wojnę lub uspokoję się i przestanie mnie boleć brzuch ;-)
Najbardziej interesuje mnie to, czy nowi nauczyciele będą Elę wspierać (całą 4 klasę o to walczyłam). I czy Ela nie zginie w tym tłumie (30 osób w klasie to dla mnie wielkie nieporozumienie).

Emilka zmieniła przedszkole, pochodziła tydzień i dziś odebrałam ją z przedszkola z gorączką... nie lubię takich niespodzianek :/

Emilka potrafi zagadać na śmierć... a jej hasła czasem wywołują salwy śmiechu.