Różowe okulary

Dziś rano rozśmieszyła mnie w przedszkolu do łez i jedną krótką wypowiedzią poprawiła humor na cały dzień.

Spieszyło mi się, bo postawiłam samochód na zakazie, rozbierałam ją więc w tempie ekspresowym.

Przyglądał się temu jeden z kolegów Emilki. Nie powiem, trochę to było dziwne, kiedy tak stał wryty w podłogę na przeciwko nas i po prostu się patrzył, ale nie reagowałam. Za to Emilce chyba się to średnio podobało, że kolega tak się gapi więc palnęła:

- co? Nie poznałeś mnie?

Było mnóstwo pracy z odgarnianiem śniegu, jeździło się w ekstremalnych warunkach, ale przyjemnie było wyglądać przez okno na zasypany świat, karmić i podglądać ptaszki w karmniku. Nawet częste odgarnianie i zdrapywanie lodu z samochodu mnie nie przerażało. Ja jednak lubię zimę, ale nie żal mi że wiosna coraz bliżej. Mam tylko taki niedosyt, bo nie wykorzystaliśmy w tym roku jej uroków. Na nartach nie byliśmy ani razu, na łyżwach też nie (ale to może jeszcze uda się poprawić).

Wnuki miał wszystkie małe, tylko Ela będzie dziadzia pamiętać. Bardzo przeżyła odejście dziadzia.

Dla mnie śmierć zawsze była tematem trudnym, dlatego teraz jest mi bardzo ciężko, śmierć bliskiej osoby nakręca mnóstwo myśli. Przez pierwszy tydzień chciałam mieć wszystkich moich bliskich ciągle w zasięgu wzroku. 

To bardzo smutny okres dla nas, ale przede wszystkim dla mojej teściowej, ona przecież przeżyła ze swoim mężem ponad 40 lat. Została sama w dużym, pustym mieszkaniu. Ciągle nie mogę przestać o niej myśleć. Mieszkamy tylko i aż 30 km od niej, nie ma więc możliwości codziennie do niej wpaść chociaż na chwilę.