Opowieści o małych pyrkach

Już na szczęście za Majką. Sporo stresu ja kosztowało przygotowanie się do niego. Trzy całkiem spore utwory, według mnie (choć co ja tam wiem ;-) ) raczej trudne.
Ostatnie dnie ćwiczyła po kilka godzin dziennie do bólu palców, pleców.
Denerwowała się bardzo, przed samym wejściem na salę ręce miała tak lodowate, ze spokojnie w samochodzie mogłaby mi zamiast klimatyzacji obniżyć temperaturę.
Stres dał się jej we znaki w utworze, który  tylko dwa razy grała z akompaniatorką i nie czuła się pewnie.
Dostała czwórkę i chyba przede wszystkim czuje ulgę, że ma to za sobą. Maja jak to Maja chciałaby piątkę... Przed nią jeszcze sześć egzaminów ze skrzypiec plus końcowy.
Jak słyszałam, jak grali uczniowie ze starszych klas to wiem, że czeka nas jeszcze wiele potu i łez.
Jak mi jej żal to sobie powtarzam, że sama tego chciała.

Moje przedłużające się milczenie było spowodowane przedłużającą się zimą. Styki mózgowe odpowiedzialne za tworzenie blogowych notek uległy najpierw zamarznięciu a potem dodatkowo przysypała je gruba warstwa śniegu.

Postuluję, aby lato w tym roku trwało do grudnia. W ramach rekompensaty za poniesione straty moralne.

Na szczęście jest zielono, czyli tak jak lubię. Usiłuję ogarnąć ogród: część ozdobna jakoś zrobiona, udało się wysiać trochę kwiatków, zasilić nawozem i teraz czekam na efekty. Natomiast warzywnik leży i kwiczy, przekopany ale nie obsadzony. Groszek zielony to we wrześniu będę zbierać.

Dzieciaki jęczą, bo im się już przelewa górą. Kuba, który jako gimnazjalista postanowił w tym roku nie przemęczać się: przedmioty ścisłe są jego konikiem i przychodzą mu same z siebie. Za to reszta w zależności od szczęścia, sprytu i innych takich. Zdecydowanie przedmiotem, którego szczerze nie cierpi jest niemiecki.
Mam wrażenie, że jego słownictwo nadal ogranicza się do "Danke", "Bitte" i Guten Morgen".
Zadania domowe macha na kolanie, gryzmoli tak, że szczerze podziwiam nauczycieli, którym udaje się rozszyfrować te hieroglify. Praca w aptece to małe piwko.

Medal za pracowitość w tym roku zdecydowanie należy do Mai. Ciągnie dziewczyna dwie szkoły i póki co udaje jej się to pogodzić. Na dokładkę jeździ jeszcze na zawody, choć tu staram się ingerować, bo część dyscyplin niekoniecznie słuzy dłoniom skrzypaczki.  Dziewczę przejmuje się bardzo ocenami, angażuje w jakieś dodatkowe działania, walczy jak lwica o najwyższą średnią. No i skrzypce, które wymagają tytanicznej pracy. Przed Majką już za chwilkę najważniejszy egzamin z instrumentu. W poniedziałek przed komisją będzie grała koncert, etiudę i utwór. Przygotowana jest dobrze, żeby jej tylko trema nie zżarła.

Julka jak to Julka prezentuje luźne podejście do obowiązków szkolnych. Zaciagnięcie ja do odrabiania lekcji to trud i znój, bo zdecydowanie preferuje inne sposoby spędzania czasu. Wskakuje na rower i podaje, u których koleżanek można jej szukać. Aktualnie leczy mega ranę na kolanie po tym, jak postanowiła wyprowadzic psa sąsiadów na spacer. Miała iść w prawo odprowadzić koleżankę, ale poszła w lewo a tam mieszkają psy, które spowodowały ostre szarpnięcie smyczy no i Julkę przeciągnęło po kamieniach. Najbardziej ubolewa, że nie może jeździć na basen, zwłaszcza, że w zeszłym tygodniu zdała na kartę pływacką.

Kot Dexter mieszka z nami  już pięć miesięcy i fajny bardzo jest. Ma zdecydowanie psią naturę: wita powracających do domu, towarzyszy mi w codziennej krzątaninie i zaraz po usłyszeniu dźwięku budzika wskakuje mi na łóżko oczekując solidnego wygłaskania. Kawał się z niego zrobił kocura, bo waży już koło 5 kilogramów.

To tak w skrócie, co u nas słychać. Tak naprawdę to słychać głównie muzykę skrzypcową :-)