Z pamiętnika Hubercika

u nas rano było piekne slońce- ale zwinęło żagle i popłynęło gdzieś dale.
Wczoraj zaszalelśmy i kupiliśmy rower Hubertowi- na początku oglądał go z bezpiecznej odległości przeprowadzła z konta w kont, dzwonił dzwonkiem i w końc wstawił do swojego pokoju- potem słychać było westcnienie jakby spadł mój kamień z serca i powiedział:
- To mój najbaldziej ulubiony lowel.
Dziś na dworze najabrdziej podobalo mu się jeżdżenie z górki- nie trzeba pedałować- powiedzcie jak długo taki maluch uświadamia sobie na czym to polega? Bo póki co więcej w tym hamowania niż prób pedałowania.

Wczoraj zapisalismy Cię do przedszkola. Kidy my udawaliśmy się do gabinetu dyrekcji Ty spojrzałeś tęsknie w strone świetlicy. Młoda siostra w mig odszyfrowała Twoje pragnienia i spytała pogodnie czy chcesz pójść z nią. Nie zastanawiałeś się długo. Wyruszyłeś z zaciekawieniem ku nieznanemu. Strasznie jesteśmy z Ciebie dumni. Kiedy po Ciebie przyszliśmy okazało się, że wiesz już gdzie i jakie są zabawki, lubisz pomagać przy sprzataniu i z chęcią wrócisz tu ponownie. Czy można chcieć czegoś więcej?
Po tej nadoczekiwanie pozytywnej wizycie poszłam z Tobą na spacer. Nagle zatrzymałeś się uniosłeś rękę ku górze niczym Hamlet trzymający czaszkę i spytałeś:
- Kuba ci Hubelt? Jaka jest moja nazwa?
omal nie zadławiłam się gofrem.
Kiedy zobaczyłeś moje rozbawienie również z uśmeichem ale i pewnością powiedziałeś:
- Hubelcik, no psiecieś Hubelcik!
Okazało się, że siostra, która sę Tobą zaopiekowała nie dosłyszała Twojego imienia i wydawało jej się,że masz na imię właśnie Kuba. Oj Ty muj właśnie Hubelcku. Wielkimi krokami zbliża się kolejny etap Twojego życia.