Przygody Pana Michała

No, to pojechał, wczoraj. Miał dać znać jak dojedzie, nie dał, pewnie zapomniał. Całe szczęście, że kolonia ma blog ze zdjęciami z poprzedniego dnia, to jakoś dojrzałam mego pieworodnego. A więc dotarł.
Zapytałam go sms-sem czy nie zmarzł w nocy (wszak to była jego pierwsza noc pod namiotem), odpisał, że nie. Wiem przynajmniej tyle ;-)

Pewnie ma fajnie, bo gdyby było kipesko, to by dzwonił.
Jak nie dzwoni, to dobry znak, no nie?

Bez Michała, to jakoś cicho w domu.
Choć właściwie to Ania jest głośna, ale tylko jak jest Michał.

Wakacje to wymarzony czas dzieciaków!
Michał dwa dni przed końcem roku zaczął się smęcić, że to już koniec szkoły ;-)
Od środy jest u mojego brata pod opieką babci razem z dwoma bratankami: 14 lat i 10 miesięcy.
Są nocne pogaduszki, grywanie w wymarzone PSP, bieganie po lesie, budowanie szałasów, jedzenie naleśników, spanie do oporu. Michał uwielbia swojego najmłodszego brata - i vice versa. A ze starszym czuje się taki dorosły!!!!
Nie ma czasu by pogadać ze mną przez telefon (ale to chyba dobry objaw?)
Za tydzień jedzie na obóz, pierwszy raz pod namiot - już się odzywa we mnie "kokoko". Podobno ma być chłodniej niż teraz, całe szczęście.
Michał będzie uprawiał survival i paintball. Pewnie wróci brudny jak nieboskie stworzenie.

Anula chodzi do przedszkola, uwielbia to, z radością krzyczy: Mamo, byłam dziś na podwórku, aż dwa razy!!! Zaniosła dziś dla ulubionego kolegi książkę o dinozaurach :-)
Dziś urządziłyśmy sobie popołudnie mamy z córką. Byłyśmy na rowerze, malowałyśmy kwiatki kredą przed garażem, puszczałyśmy bańki, odwiedziłyśmy sąsiadów, Ania popluskała się w basenie, obejrzałyśmy w telewizorni kucyki.
ANia tęskni za Michałem. Ale ta rozłąka dobrze im zrobi, bo ostatnio darli koty.

Ech, duże mam już dzieci. Ania ma swoje zdanie, Michał nie musi się co dzień przytulić do mnie...

A kto myśli o mnie???
Niech mnie ktoś przytuli, pleaseeeeeeeeeeeeee