Mój syn to Anioł

W naszym życiu to 5 Dzień Dziecka. Dzień znacznie bardziej tolerowany przez moją psychikę niż listopadowy. Może dlatego, że bardziej kameralny, wciąż jeszcze nie zamieszkały w świadomości wielu ludzi, poświęcony tylko dzieciom- tym, które powinny być z nami. Listopadowa gwarność, tłoczność budzi we mnie sporo skrajnych emocji. Choć lata mijają wciąż mam wrażenie, że wszyscy obserwują mimikę mojej twarzy za wszelką cenę starając się odczytać z niej czy jeszcze cierpię. Każdy wysłany w niebo uśmiech odbierany jest z zaskoczeniem i niezrozumieniem. A ja potrzebuję prawa do przeżywania bólu po swojemu, do żałoby wciąż jeszcze nie do końca dopuszczonej do mojego serca, maleńkich kroków ku akceptacji, swojego tempa, kameralności, kameralności, kameralności... Rozmowy tylko z tymi, którzy rozumieją, rozmowy z tymi, którzy potrafią o tym rozmawiać, a nie czują że powinni. Zmuszającym się dziękujemy... Okrutnie to brzmi, ale mam czasem dość skrępowania tym, że krępuję swoją żałobą.
Dziękuję wszystkim, którzy pamiętają, którzy są blisko mimo kilometrów i lat. Za cichą obecność dziękuję, za nieświadome przekazywanie siły, za otuchę przesłaną w jakiś niewyjaśniony, telepatyczny sposób.
......................................
Jak Wy Anielscy odbieracie ten Dzień?
Co Wy nieanielscy myślicie o tym święcie?

ale przecież nadal Naszego. Kochanego, wymarzonego, wyczekanego i wymodlonego. Niezmiernie cieszy mnie fakt ( o ile w byciu anielską mamą coś w ogóle może cieszyć), że istnieje dzień otwartego mówienia o naszych ranach, oficjalny czas na to, aby każdy pamiętał, że jesteśmy rodzicami trójki dzieci- nie roześmianych dwóch synków. To także dzień integracji ze wszystkimi, którzy noszą w sercach te małe skrzydełka, którzy chcieliby choć na jedną chwilę w roku polecieć na nich do nieba i przytulić, pocałować swoje Anioły. Chylę czoła przed osobami tworzącymi www.dlaczego.org.pl, dziękuję im za wszystkie artykuły, listy, audycje jakie dzięki nim mógł poznać świat. Za przytulanie poranionych, za siłę.
Za Listę życzeń, która w niezwykle prosty i trafny sposób ujęła to, co ważne:
LISTA żYCZE√ë OSIEROCONYCH RODZIC√ìW

1. Chciałabym, by moje dziecko nie umarło. Chciałabym je mieć z powrotem.

2. Chciałbym, byś się nie bał wymawiając imię mojego dziecka. Moje dziecko istniało i było dla mnie bardzo ważne. Potrzebuję usłyszeć, że było ono ważne także dla Ciebie.

3. Jeśli płaczę lub reaguję emocjonalnie, gdy mówisz o moim dziecku chciałabym, byś wiedział, że to nie dlatego, że mnie ranisz. Czuję wówczas, że pamiętasz; czuję twoją troskę! Śmierć mojego dziecka jest przyczyną moich łez. Rozmawiasz ze mną o moim dziecku, pozwoliłeś mi podzielić się smutkiem. Dziękuję Ci za to.

4. Chciałbym, byś nie "zabijał" ponownie mego dziecka usuwając jego zdjęcia, rysunki, pamiątki ze swojego domu.

5. Bycie rodzicem w żałobie nie jest zaraźliwe, więc chciałbym byś mnie nie unikał. Potrzebuję Cię teraz bardziej niż kiedykolwiek.

6. Potrzebuje urozmaicenia, chcę usłyszeć co u Ciebie, lecz chcę, byś także słuchał mnie. Mogę być smutna. Mogę płakać, lecz chciałabym, byś pozwolił mi mówić o moim dziecku; to mój ulubiony temat.

7. Wiem, że często o mnie myślisz i się modlisz. Wiem, że śmierć mojego dziecka boli Cię także. Chciałabym o tym wiedzieć: powiedz mi to przez telefon, napisz list lub uściśnij mnie.

8. Chciałbym żebyś nie oczekiwał, że moja żałoba skończy się wraz z upływem sześciu miesięcy. Pierwsze miesiące są dla mnie szczególnie traumatyczne; chciałbym jednak być zrozumiał, że mój żal nie będzie mieć końca. Będę cierpiała z powodu śmierci mojego dziecka aż do ostatniego dnia mego życia.

9. Naprawdę staram się "zaleczyć", chciałabym jednak byś zrozumiał, że nigdy nie będę w pełni wyleczona. Zawsze będę tęskniła za moim dzieckiem i będę pełna żalu, że już nie żyje.

10. Chciałabym byś nie oczekiwał ode mnie "NIE MYŚLENIA O TYM" lub "BYCIA SZCZ√äŚLIWĄ". Nie sprostam żadnemu z tych oczekiwań przez długi czas.

11. Nie chciałabym traktował mnie jak"OBIEKT LITOŚCI", chciałabym jednak byś pozwolił mi na smutek. Zanim się "wyleczę" to musi boleć.

12. Chciałabym byś zrozumiał, że moje życie roztrzaskało się w drobny mak. Wiem, że to przygnębiające być blisko mnie, gdy tak czuję. Proszę bądź cierpliwy w stosunku do mnie, tak jak i ja jestem.

13. Gdy mówię "U mnie w porządku", chciałabym, byś zrozumiał, że "NIE JEST MI DOBRZE", a każdy dzień to zmaganie się ze śmiercią mojego dziecka.

14. Chciałabym byś wiedział, że wszystkie moje reakcje związane z żałobą są normalne. Możesz spodziewać się depresji, złości, wszechogarniającego poczucia beznadziejności i smutku. Proszę więc, wybacz mi, że czasem jestem cicha i wycofana, innym zaś razem irytuję się i zachowuje ekscentrycznie.

15. Twoja rada by "żyć dzień za dniem" i tak odmierzać czas jest doskonała. Jednak obecnie, dzień to zbyt dużo i zbyt szybko dla mnie. Chciałabym wiedzieć, że daję sobie radę z godzina po godzinie.

16. Zaproponuj od czasu do czasu pojechać ze mną na cmentarz, zapalić lampkę, pomilczeć chwilę. Nie za często, tylko czasami. Daj mi znać że pamiętasz.

17. Nie mów, że jestem dzielna, że Ty byś tego nie przeżył. Proszę, zachowaj dla siebie, co zrobiłbyś na moim miejscu. Nie jesteś na moim miejscu. Zastanów się też, czy powiedzieć mi, że Bóg tak chciał, że śmierć mojego dziecka to błogosławieństwo.

18. Jeśli jesteś babcią, ciocią, dziadkiem pamiętaj o moim dziecku wymieniając swych wnuków, siostrzeńców, bratanków.

19. Nie mów: jesteś młoda, będziesz miała kolejne dzieci. Być może będzie dane mi się cieszyć jeszcze nie jednym dzieckiem, najpierw jednak muszę opłakać to, które odeszło. I żadne inne dziecko mi go nie zastąpi.

20. Najważniejsze: Wspomnij czasem o mim dziecku. Nie udawaj, że nie istniało. Słowa mniej bolą niż uporczywe milczenie.