Mój syn to Anioł

Ona
...
Matka, która pod krzyżem stała,
...
Matka, która się z synem żegnała
...
Uczyć Cię będzie pokory,
...
Cierpienie znieść Ci pomoże

Często można teraz usłyszeć tę pieśń, dźwięczy w moich uszach i kołacze się w sercu. Czuję jak wewnętrznie spływa łza za łzą.
Wiem jak smakuje rozłąka, pożegnanie, odchodzenie
Ta wiedza to cierpienie, niemoc, bezsilność

To prawda znana najmocniej tym, którzy część swojej rodzicielskości oddali niebu.
Czas nie leczy ran, czas je oswaja.
Mijają dni, lata a my nadal swoje rany pielęgnujemy, czujemy się za nie odpowiedzialni, stają się nam potrzebne do życia tak samo jak miłość żyjących, jak powietrze.
Nie pielęgnuję nienawiści do innych, ale to nie znaczy, że jest mi łatwo.
Jestem zwykłym człowiekiem, rozdartą między ziemia a niebem matką.
Od niedawna kiełkuje we mnie coraz mocniej uczucie, którego nie chce i z którym sobie nie radzę. Zazdrość, bez zawiści, ale jednak zazdrość. Boli, kiedy widzę rodziny z dwójką, trójką dzieci. Ja przecież też urodziłam dwóch niezwykłych synów, a jednak fizycznie mogę czuć bliskość tylko jednego z nich.
To czasem mnie przerasta.