Mój syn to Anioł

Pamiętam doskonale pierwsze Boże Narodzenie po Twoim odejściu. Nie psojrzałam na żłóbek, nie oddałam pokłonu. Na samą myśl o tym, że leży tam Małe Dziecię zaczynałam płakać. A przecież rosło już wtedy we mnie nowe życie, nowa nadzieja.
Teraz mam kazję przeżywac czas Narodzenia z kolejnym małym mężczyzną pod sercem. Tym razem roztkliwiam się na widok Dzieciątka, choć we mnie siedzi wiele lęku staram się zagłębiać w tę niezwykłą tajemnicę. Staram się przez ten właśnie czas odsunąć te myśli, które bolą i pamiętać tylko to, że przyszedłeś na świat, że byłeś piękny, że trzymałam Twoją małą dłoń w mojej drżącej dłoni.

Już od 20 tygodni noszę w sobie zapowiedź nowego szczęścia. Przed nami mniej więcej drugie tyle. Czas podzielił się na pół, tak jak i moje serce po połowie wypełniło się tym, co było i tym co ma być.
Ciężko jest ufać Panu, wierzyć w to, że przed nami cudowne powitanie kolejnego dziecka. Bo ta ufność zbyt mocno łączy się ze świadomością, iż wszystko może się zdarzyć.
Wraz z Twoim poczęciem, przyjściem na świat podarowano mi to, co dla matki najpiękniejsze- macierzyństwo. Wraz z Twoim odejściem zostałam obdarowana bolesną świadomością tego, jak wiele niebezpieczeństw czyha na takie maleństwa, jak Ty. Macierzyństwo nie tylko przepełnione jest radością, dumą, miłością, ale i lękiem, który aż boli.
To co trudne również wypłenia moje serce, które w połowie czeka, a w połowie boi, bardzo boi...