Mój syn to Anioł

A gdyby tak przespać listopad i udawać, że nie ma tego, co boli...?

Jest jeden powód, dla którego serce się raduje- ludzie dojrzewają do tego, by przeżywać wraz z osieroconymi rodzicami Dzień Dziecka Utraconego.
Jestem pełna podziwu dla osób zaangażowanych w www.dlaczego.org.pl to dzięki nim w mediach nas widać, o nas słychać, pojawiają się artykuły, które pomagają dojrzewać do bycia obok tych, którzy cierpią.
Ja chyba znacznie więcej sił miałam na początku żałoby. Teraz coraz bardziej chowam się w skorupę samotnego tęsknienia, dziecinnie uciekam przed angażowaniem się, jakby to odwrócić mogło moje osierocenie. Oskarze- obiecuję być dojrzalszą w żałobie, rozłoce, tęsknocie.
Dziś przepraszam, że w to nasze święto umiałam tylko stać przy grobie i wpatrywać się w płomień znicza koloru nieba.

Czytałam dziś Hubertowi fragment Biblii dla najmłodszych. W pewnym momencie zaroiło się tam od aniołów. Powiedział coś, co mnie zaskoczyło, a co staram się zrozumieć:
- Nie lubię aniołów!!!
- Dlaczego?!
- Nie lubię ich baldzo
- A widziałeś kiedyś prawdziwego anioła?
- Nie, ale Ty mi duzio o nich mówiłaś.
- Synku, ale czemu ich nie lubisz?
- Mamuniu, one sią tak piękne zie aś ich nie lubię
- ....