Osobno i w duecie

Siedzę sobie w pociagu podążającym w kierunku Poznania, wypompowana, po warsztatach i nagle dzwoni telefon.
Odbieram i słyszę okrzyki, piski, wrzaski:

"Mamusiu!! Maaamusiuuu! Antek dał mi w szczenę i wypadł mi ząb! Bezboleśnie! Sam! Nie musimy iść do dentysty! Hurrra!"

Druga, dolna jedynka...mam już duże dziecko! Dorasta :((

jesień, szkoła, przedszkole..czyli "Start".

Rok szkolny i przedszkolny zaczął się i związane z tym "organizowanie siebie, dzieci i czasu". Z tym ostatnim - czasem wolnym -jak zwykle jest najgorzej.
Basen, tańce, muzyka, próby....dużo tego ale póki co - dajemy rade:)

Antoś - zupełnie inaczej niz rok temu o tej porze, totalne "spoookooo" co mnie bardzo cieszy. Cóż, pani znana, lubiana,dzieci zaakceptowane i akceptujące;-)
Pierwsze pochwały, pierwsze zguby (kurtka), pierwsze lekcje do odrabiania.

Jacy oni różni! Po raz kolejny to uświadamiam sobie i wciąż sie dziwię, że tak jest.

Emilia - typowa "powsinoga", musi być wszędzie, codziennie z kimś lub u kogoś, poznaje ludzi w pięć minut i nie ma żadnych oporów by do kogoś pójść i zagadać.

Antoni - duży dystans, do wszystkiego! Czasem zachowuje sie jak lew, który ze stoickim spokojem obchodzi swego ew. partnera..sprawdza, czai się.

"Strach ma wielkie oczy" - to powinno być jego motto życiowe :-)

Nie wiem czy z tego się wyrasta?? Ja nie byłam taka, bardziej przypominałam swoją własną córke.