Osobno i w duecie

...przedszkole!
To jedno z haseł, które wisiało w sali Sów, do której uczęszcza Antek.
Piszę świadomie uczęszcza bo jeszcze do połowy lipca pochodzi ale formalnie to już ...koniec.
Wczoraj odbyło sie uroczyste pożegnanie Zerówkowiczów.
Jako matka z tzw. "grupowej trójki", miałam ręce pełne roboty. Byłam bardzo przejęta, czy na czas zdążymy, czy kasy wystarczy, czy będzie dobrze??

Cały czas połykałam łzy wzruszenia, mocno sie pilnując aby nie wybuchnąć płaczem bo na koniec tego dziecięcego szoł, musiałam w mieniu rodziców, podziękować.
Patrzyłam na Antosia, patrzyłam na jego kolegów i wciąż przypominałam sobie ich pierwsze przedstawienia, takie uroczo nieporadne! Teraz - to już całkiem profesjonalni aktorzy :)))
Popisy dziewczynek, które zdobyły nagrody na międzyprzedszkolnych konkursach piosenki, popisy najlepiej czytających (nieskromnie dodam, że był wśród nich Antek), świetnie liczących, pięknie malujących, z wdziekiem tańczacych itp.
Rodzice bardzo wzruszeni, panie - chyba jeszcze bardziej.

Dzieci dostały dyplomy, upominki, odznaki "Lesnego Ludka".
Na koniec pamiątkowe zdjęcia, kwaty, łzy i zapewnienia, że zawsze są mile widziani, że moga odwiedzać, że nie zapomną...

To już koniec...((
Smutno mi. ((
Jakże bym chciała wziąć antkowy tornister na plecy i zamiast niego pomaszerowac do szkoły.
Koniec beztroski, zacznie się nowy etap, bardziej odpowiedzialny....nowy, kolejny etap w tak oczekiwaną przez młodzież - dorosłość. Wiem, wiem, jeszcze jest na to sporo czasu ale już nigdy nie bedzie przedszkolakiem, nigdy już nie usiądzie na mikruskowych krzesełkach, nie umyje zębów z gromadą kolegów. Nie w przedszkolu.
Brzmi to bardzo "kwoczo" ale tak zwyczajnie mi żal, że już minęło - najbardziej beztroskie dzieciństwo.