Moj boski Filipowski

Dziś mija 29 dzień, odkąd Darek wyjechał na szkolenie. Tyle samo zostało jeszczedo jego powrotu.
Brzmi strasznie. Czas, który minął wydaje mi się wiecznością, wypełnioną stresem, stresem i jeszcze raz stresem.
Oczywiście akurat w tym czasie musiały pojawić się jakieś problemy, które wymagały obecności Darka. Na sczęscie udało się je załatwic przez internet i telefon. Ale ile nerwów to mnie kosztowało, lepiej nie mówić. Niestety, jestem w takim nastroju, że byle co doprowadza mnie do płaczu.
Jak dobrze, że ktoś wymyślił internet. Dzięki temu możemy codziennie widzieć się przez kamerkę, przynajmniej przez godzinkę, zanim Darek pójdzie do pracy. Myśle, ze te krótkie "widzenia" również Filipkowi dają dużo, nie zapomni jak wygląda tata i może z nim wymienić różne miny i dźwięki. Czasami nawet coś opowiada ;)

Niestety, nie wytrwam sama w Krakowie. Jestem za słaba psychicznie i fizycznie. Wybieramy się do mojej rodzinki do Białegostoku, mam nadzieję, że tam poczuję się lepiej i te pozostałe 29 dni upłyną szybciej. I mniej stresująco.