Nasze słodkie życie

"...Serce mam bardzo ciężkie

od tylu spraw poznanych...,

czuję się  jakby deszcz padał
w mojej pamięci..."

Nie sądziłam, że takim problemem będą dla mnie wspomnienia z tych dwóch tygodni poprzedzających diagnozę, idę do apteki w przychodni , w której byliśmy na początku i czuje, ze nie jestem w stanie przekroczyć progu, widzę szyld laboratorium w szpitalu płucnym ,serce chce mi wyskoczyć z piersi, nogi mi miękną i łzy stają w oczach, śni mi się ostatnia jazda do szpitala z innym zakończeniem.
Te dwa tygodnie były tak pełne strachu, bezsilnności , że chyba długo to będzie boleć.
Wiem, że powinnam zamknąć ten rozdział, cieszyć się, że wszystko dobrze się skończyło i cieszę się a przy tym mam nadzieje, ze  tamta trauma w końcu sobie pójdzie.

Po długiej nieobecności w szkole i 2 tygodniowej poszpitalnej wprawce w domu  Nata poszła do szkoły .
Panie
były trochę przerażone ale stwierdziły, ze klasa i one naucza się żyć z
cukrzyca Natalii. Mamy szczęście, ze to szkoła integracyjna, chociaż
nigdy nie sądziłam, ze przyda nam się to jako rodzicom dziecka
niepełnosprawnego. Obydwie panie zapoznały się z wszystkim materiałami jakie przywlokłam ze
szpitala, maja dużo pytań co mnie cieszy bo im więcej będą wiedzieć tym
moje dziecko będzie bezpieczniejsze. A wiem z rozmów w szpitalu z
innymi mamami ze nie zawsze jest tak różowo. Pierwszy dzień od razu z hipo ale N. dzielnie i z zimną krwią sobie poradziła.

Boję się, że ciężko będzie jej nadrobić braki, szczególnie z matematyki ale pani Agnieszka (zaczęła pracować podczas choroby Naty i ani my ani młoda nie zdążyliśmy jej dobrze poznać) proponuje , ze raz w tygodniu będzie zostawać z N. po lekcjach i powoli nadrabiać zaległości i w ten sposób pani Agnieszka zostaje ukochana panią, która w jakiś niesamowity sposób znajduje wspólny język z naszym małym introwertykiem, a matematyka okazuje się nawet łatwa i w dzienniku zaczynają się pojawiać kolejne A ze sprawdzianów. Zresztą byłabym niesprawiedliwa nie pisząc o pani Małgosi, która fantastycznie nauczyła się rozpoznawać hipoglikemie u młodej i jednym spojrzeniem potrafiła dodam mi otuchy, dzwoniła do szpitala (eh jakiego dużego znaczenia w takich momentach nabierają  niby małe rzeczy, gesty)

Kiedy sytuacja w szkole się stabilizuje , przed feriami okazuje się, że pani Małgosia odchodzi bo wraca stara wychowawczyni po rocznym urlopie zdrowotnym. Piszemy pisma do dyrekcji, na wywiadowce mamy aż płaczą ale ze te sama sytuacje przerabialiśmy na początku roku u Marty i wiemy już , ze tak naprawdę to nie da się nic zrobić, pozostaje podziękować pani Małgosi.

Pora żegnać się z naszą szpitalną panią doktor ,przekazuje nas w dobre rece do poradnii
diabetologicznej a szkoda bo rzadko spotyka sie takich lekarzy z pasja,
duza wiedza, wielkim sercem i swietnym podejsciem do malego pacjenta i
jego rodzicow i to wszystko bez zadnej koperty tudziez gruzinskiego
koniaku. Do końca życia będę jej wdzięczna za cierpliwość, czas i wielką empatię a przy tym mobilizacje do  niezałamywania rąk.

Przed ostatnią wizytą kontrolną  w szpitalu zaliczamy badanie dna oka, na szczescie wszystko jest OK, z wynikami jedziemy na oddział diabetologiczny, dzien wczesniej u mlodej
wyszla wysypka, pokazuje ja naszej pani doktor, ktora wyslala nas na
konsultacje na oddzial dermatologiczny, przyjemuje nas mloda lekarka, nawet
dobrze nie patrzy i diagnozuje ... świerzb. Jeszcze w trakcie
badania wchodzi nagle jej kolega, bez zadnego pukania, dzien dobry,
przepraszam, siada na kozetce i umawia sie z lekarka na ... impreze
wieczorem, jakby wszedl minute wczesniej to obejrzalby sobie Nate z
opuszczonymi spodniami, bo wysypka na pupie i posladkach. Malo nas tam
szlag nie trafia, wychodzimy z kliniki i od razu jedziemy do
szpitala do naszego skórnego doktora, ktory przy Naty atopowym zapaleniu skory, nie raz ratowal nam skore, okazuje sie, ze to... polpasiec. Na
pewno swietnie by temu polpascowi zrobila kuracja na swierzba  Na szczescie po heviranie po dwoch dniach jest juz tylko slad po dziadzie. A Nata opowiada wszystkim, że ma półtasiemca :)))

Czeka mnie jeszcze jedna wizyta u lekarza, do poradni diabetologicznej muszę mieć skierowanie do lekarza pierwszego kontaktu. Pediatra kartkuje karte i dowiaduje sie, ze  jakbym pojechała z Nata do Karpacza do sanatorium to tam by zrobili badanie moczu i może wyszedłby cukier ( dostałam skierowanie1,5 roku temu !!! bo pediatra podejrzewała astmę i nie pojechałam bo przy okazji badania laryngologicznego wyszło ze to nie astma tylko skrzywiona przegroda nosowa  ), ech nawet mi nie chciało polemizować, zabrałam skierowanie i wyszłam do poczekalni gdzie w tv mogłam obejrzeć reklamę płatnych szczepionek, poczytać plakaty o konieczności szczepienia na grypę, pneumokoki. O epidemii cukrzycy, jej objawach, nie było nic  szkoda , może by to komuś się przydało...

W domu czytam Wysokie obcasy i felieton Kingi Dunin o służbie zdrowia i o tym , że Polacy najchętniej korzystają z porad dr Google, wcale się nie dziwie...